Η εκπαίδευση συναντάει τον πολιτισμό στη Δυτική Ελλάδα.

Το μάθημα της Μουσικής Αγωγής Στοχεύει στην καλλιέργεια του μαθητή μέσα από την ευεργετική επίδραση της μουσικής Παιδείας. Η εξελικτική πορεία αυτής της παιδείας πραγματοποιείται σταδιακά μέσα από συγκεκριμένες επιδιώξεις, προς τις οποίες ο δάσκαλος κατευθύνει την τάξη του.
Οι επιδιώξεις αυτές αφορούν το γνωσιολογικό, το συναισθηματικό και τον ψυχοκινητικό τομέα ανάπτυξης των παιδιών.
Αυτός είναι ο σκοπός της διδασκαλίας της μουσικής στο σχολείο. Αλλά γιατί υπάρχει το μάθημα της μουσικής στο σχολείο; Ποιος είναι ο λόγος για τους μαθητές να διδάσκονται μουσική και ότι άλλο καλλιτεχνικό και πολιτιστικό υπάρχει μέσα στο σχολείο; Όπως π.χ. τα καλλιτεχνικά μαθήματα, ή τα πολιτιστικά προγράμματα που εμπλέκουν τους μαθητές και τους καθηγητές, τους δέκτες και τους πομπούς αντίστοιχα με τις πρωτογενείς ανθρώπινες δημιουργίες και συμπεριφορές, απέναντι στη λογική της πολιτισμικής κατανάλωσης;
Ένας και μόνος λόγος, η ευαισθητοποίηση σε θέματα που αφορούν το πολιτισμό, πτυχές και επιμέρους τομείς του, καθώς και την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας, ώστε μέσα από τη γνώση και το συναίσθημα να διεκδικήσουν και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής και την εκπαίδευση για ένα καλύτερο αύριο.
Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό και για να μπορέσουμε να νιώσουμε τους λόγους για τους οποίους από την αρχαιότητα ακόμη πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες προσδιόρισαν την ανάγκη της ύπαρξης του πολιτισμού με όλους τους δυνατούς τρόπους, ας ανατρέξουμε στον ορισμό της έννοιας πολιτισμού σύμφωνα με το καθ’ όλα έγκυρο λεξικό του Μπαμπινιώτη.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, πολιτισμός είναι το σύνολο των υλικών και πνευματικών προϊόντων της δράσης ενός συνόλου ανθρώπων, κοινωνικού, εθνικού, θρησκευτικού σε ορισμένη ή μη εποχή και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας τους όπως αυτός εκφράζεται μέσα από αυτά. Άρα λοιπόν, χρειάζονται αρκετοί άνθρωποι για να υπάρξει πολιτισμός. Μια ομάδα δηλαδή ανθρώπων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται μέσα από σωστή καθοδήγηση ότι έχουν ένα κοινό σκοπό, μια κοινή πορεία και ότι τους χαρακτηρίζει σαν όντα ο λόγος ύπαρξης τους σ’ αυτή την ομάδα. Και ο στόχος τους και η πορεία τους είναι η παραγωγή ενός πολιτιστικού έργου.
Για να παραχθεί βέβαια το προϊόν, οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να συνεργαστούν στενά, να εκφράσουν συναισθήματα , να κατανοήσουν τις ανάγκες, τις ατομικές αλλά και του συνόλου, της ομάδας τους δηλαδή, να αλληλοβοηθηθούν και τελικά να συμμετάσχουν στην δημιουργία ενός καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Το αποτέλεσμα αυτό, ότι και αν είναι, μουσική, ή θεατρική παράσταση, ή χορός, ή απλά μια εικαστική συνεργασία , θα παρουσιαστεί, θα δειχθεί σε άλλους, πιθανά του ίδιου πολιτιστικού επιπέδου, θα δεχθεί τη κριτική που θα του γίνει και θα προσφέρει στους δημιουργούς του την χαρά και την ικανοποίηση για το χρόνο, την διάθεση και προσφορά που έδωσαν, όπως επίσης και τα ψυχικά αποθέματα που προσέφεραν στην ομάδα τους προκειμένου να ολοκληρωθεί το πολιτιστικό τους προϊόν.
Ποιος λοιπόν είναι ο καλύτερος τρόπος και το καλύτερο μέσο που θα βοηθήσει στην δημιουργία αυτών των ικανοτήτων που αποκτούν τα μέλη μιας ομάδας όταν ξεκινούν τέτοιες διαδικασίες;
Μα φυσικά το σχολείο και η εκπαίδευση γενικότερα. Εξάλλου, εκτός από τις γνώσεις που η εκπαίδευση μπορεί να δώσει στους εκπαιδευομένους, πράγμα που τώρα πια είναι πολύ ευκολότερο στην κοινωνία της πληροφορίας και της άφθονης προσφοράς πληροφόρησης στην οποία ζούμε, η εκπαίδευση στοχεύει σε πολύ σημαντικότερα πράγματα.
Σ’ αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να αντικαταστήσω τη λέξη εκπαίδευση με τη λέξη σχολείο. Γιατί, εκεί, οι εκπαιδευόμενοι ανήκουν σε μικρές και ευαίσθητες ηλικίες, σε ηλικιακά πεδία που ακόμη βρίσκονται στο στάδιο της διαμόρφωσης και αναπτύσσονται όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά και πνευματικά. Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο η ανάπτυξη πολιτιστικών στοιχείων αλλά και η εκπαίδευση παραγωγής πολιτιστικών έργων είναι εκείνη που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανάπλαση των μελλοντικών ενηλίκων, των καταναλωτών πολιτιστικών έργων, εκείνων που στο μέλλον οι ίδιοι θα αποφασίζουν για τις παραστάσεις που θα θέλουν να παρακολουθήσουν, το είδος της μουσικής που θα ακούν, τις εικαστικές δημιουργίες που θα τους μαγεύουν, την δυνατότητα να αναγνωρίζουν συναισθηματικά και εκφραστικά στοιχεία σε ότι πολιτιστικό συναντούν στο διάβα τους.
Είναι ανάγκη λοιπόν, σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε να δοθεί έμφαση στην εκπαίδευση που δίνεται για την δημιουργία πολιτισμού από τους νεαρούς Έλληνες.
Τα ΜΜΕ είναι πολλά. Επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας και για την παραδοχή των όμορφων στοιχείων. Οι βασικές αρχές ομορφιάς αλλάζουν συνεχώς ακριβώς όπως και τα βασικά στοιχεία της τέχνης έχουν αλλάξει μέσα στις δραστικές αλλαγές που κουβαλούσαν οι αιώνες στην ιστορία του ανθρώπου. Εκείνο όμως που παραμένει αμετάβλητο είναι η ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση, η ανάγκη του να εξωτερικεύσει τον εσωτερικό του κόσμο, δημιουργώντας έτσι την δική του ταυτότητα, την μοναδική του υπογραφή σ’ αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό.
Η τηλεόραση τα άλλαξε όλα αυτά με την συνεχή παρεμβολή της και την ταύτιση με τα πρότυπα που συνεχώς επιβάλλει. Η μόνη αντίσταση βρίσκεται στο χώρο του σχολείου και της εκπαίδευσης. Εκεί οι μαθητές, θα μπορέσουν να μάθουν την ιστορία του πολιτισμού όχι μόνο της χώρα μας αλλά και παγκόσμια, θα μάθουν να αναγνωρίζουν τα πολιτιστικά στοιχεία κάθε λαού και ταυτόχρονα, μέσα από την πολιτιστική δημιουργία στη οποία θα ενταχθούν, θα μάθουν να επιλέγουν το πιο σωστό για την δική τους ψυχή.
Και το σημαντικότερο θα μάθουν να αντιστέκονται στα σκουπίδια που τόσο άφθονα τους παρέχει η σημερινή κοινωνία.
Ο βασικός ρόλος του σχολείου οφείλει να παραμένει η δημιουργία ισχυρής προσωπικότητας των μαθητών του. Και αυτό πρέπει να είναι η βάση και για όλα τα ιδρύματα που παράγουν πολιτισμό και εκπαίδευση για τον πολιτισμό. Ωδεία, σωματεία και σύλλογοι, συμβάλλουν μοναδικά στην ανάπτυξη αυτής της πολιτιστικής προσωπικότητας και είναι σαφώς απαραίτητοι αρκεί βέβαια να μην υποκύπτουν και οι ίδιοι στις σύγχρονες σειρήνες της υπερκαταναλωτικής και πολιτισμικά- πολιτιστικά κοινωνίας.
Στη Δ. Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αχαΐα, είμαστε πολύ τυχεροί. Η σύγχρονη ιστορία δημιουργεί παράδοση, και η Πολυφωνική Πάτρας είναι μια από αυτές. Στηρίζει πολύ καλά τις Θερμοπύλες του πολιτισμού και αποτελεί την ασπίδα της πολιτιστικής χρονιάς που σύντομα ξεκινάει.
Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτισμό, ή που αγαπάμε πραγματικά αυτό το πολιτιστικό που κάνουμε είτε είναι μουσική, είτε θέατρο είτε ότι άλλο οφείλουμε να βοηθήσουμε και να προασπίσουμε αυτό που ξεκινάει στην πόλη μας.
Ο πολιτισμός είναι ίσως το τελευταίο στοιχείο που έχουμε κοινό με τους αρχαίους μας προγόνους. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και σήμερα διασκεδάζουμε με τις ίδιες κωμωδίες που διασκέδαζαν και εκείνοι, και ότι η κληρονομιά που μας άφησαν σχεδόν ανέπαφη αλλά και πρώτοι εκείνοι δημιούργησαν είναι το θέατρο. Τιμώντας εμάς και τον πολιτισμό που προσεκτικά και με σύνεση παράγουμε, τιμάμε και εκείνους για την κληρονομιά που μας άφησαν.