Επιστολή

Αγαπητοί μου

Μετά από ένα χρόνο και λίγους μήνες, αποφάσισα να κάνω αυτή την προσπάθεια και να φτιάξω αυτό το blog, με τίτλο Μουσικό Σχολείο Πατρών.
Πράγματι πέρασε ένας χρόνος και λίγοι μήνες από την πρώτη ημέρα που μπήκα για πρώτη φορά σ’ αυτό το σχολείο.
Τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα. Όμως ως άνθρωπος που προσπαθεί να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, θα έλεγα ότι αξίζει να είσαι ώρες μέσα στο σε αυτό το σχολείο με τα καλά του και τα κακά του, με τις χαρές του και με τις λύπες του, με τις επιτυχίες του και τις απογοητεύσεις του.
Ο λόγος;
Ένας και μοναδικός. Τα παιδιά , οι μαθητές και οι μαθήτριες , ο ήχος των φωνών τους στο προαύλιο, οι γκρίνιες τους, οι λύπες τους, οι φόβοι τους, οι χαρές τους.
Άλλωστε αυτά και πολλά άλλα θα πρέπει να είναι τα αυστηρά κριτήρια για να αποφασίσει κάποιος να μπει στην εκπαιδευτική οικογένεια.
Ναι !! το χαίρομαι αφάνταστα που υπηρετώ την εκπαίδευση από αυτό το μετερίζι. Όλοι οι τίτλοι έρχονται και φεύγουν. Αρχίζουν και τελειώνουν. Εκείνος όμως ο τίτλος που δύσκολα κάποιος αποκτά, είναι ο τίτλος του δασκάλου.
Ποιου δασκάλου όμως; …..
Αυτού που ο Κ. Παλαμάς είχε γράψει « Σμίλευε δάσκαλε ψυχές» ή ο μεγάλος Καζαντζάκης που είχε πει « δάσκαλος είναι αυτός που κάνει το σώμα του γέφυρα για να περάσουν οι μαθητές του από πάνω του και όταν είναι σίγουρος ότι πέρασαν με ασφάλεια τότε αφήνεται να πέσει χαρούμενος γιατί ξέρει ότι κάποιος από αυτούς θα γίνει γέφυρα για να περάσουν άλλοι»
Ο μεγαλύτερος και πιο σκληρός και απόλυτος αξιολογητής του κάθε εκπαιδευτικού είναι ο μαθητής του και η μαθήτρια του.
Όχι βέβαια τώρα.
Μετά από χρόνια που θα τον συναντήσει στο δρόμο και θα αλλάξει πεζοδρόμιο ή θα προσπαθήσει να τον κάνει να τον θυμηθεί.
Εκείνη τη στιγμή παίρνει ο κάθε ένας από εμάς παίρνει την ανάλογη μισθοδοσία του.
Μέσα στο blog, αυτό θα μπορεί κάποιος να μάθει για τις δραστηριότητες του Μουσικού Σχολείου , θα βρίσκει εκπαιδευτικά άρθρα και ότι έχει σχέση με το σχολείο αυτό.

Με αγάπη,
Λέκκας Σταμάτης
(Δ/ντής Μουσικού Σχολείου)